Mijn belangstelling als fotograaf in opleiding was daarmee gewekt: Er bestaat kennelijk zoiets als een herkenbaar Parkinson gezicht, zelfs bij hele verse patiënten als mijzelf. In een gesprek met mijn coach bij de Fotoacademie was een project snel geboren.
Tot uitvoering kwam het echter niet. De juiste invalshoek miste en ik was ook niet aan de acceptatie van mijn ziekte toe. En zoals dat vaker gebeurt, pakte iemand anders eenzelfde idee schitterend op.
Anders M. Leines een Noorse videocameraman, 6 jaar geleden met Parkinson gediagnostiseerd, richtte zich op de kunst van het stilstaande beeld op om een serie portretten van jonge Parkinson patiënten te maken. Zijn tentoonstelling This is Parkinson’s toert op dit moment door zijn vaderland Noorwegen.
Recent kreeg ik door een wisseling van medicatie eindelijk weer voldoende energie om door mijn Photographers Block heen te breken. Sprekend over dit project met mijn fysiotherapeut Josine, die veel Parkinson patiënten begeleidt, bleek zij gefascineerd door de twinkeling in de ogen die in een verder bevroren gelaat bij het behalen van succes in training of therapie.
Het lijkt wel in situaties waarin een Parkinson patiënt helemaal in een activiteit opgaat, de vroegere persoon doorbreekt.
Op zoek naar de Parkinson glimlach
Dat leek me een goede start voor mijn project:
Ga op zoek naar de glimlach op een Parkinson gezicht.
Ik zoek nu Parkinson patiënten in Eindhoven en omgeving die hieraan mee willen werken, en zich willen laten fotograferen in zo’n situatie waarin zij helemaal zichzelf zijn. Dit kan zijn bij de uitoefening van een beroep of hobby, omgang met partner, kinderen of kleinkinderen, bij training of therapie, net waar het je uitkomt.